Pasta met makreel

Het voldeed aan de eis snel klaar. Van recepten moet je vermelden waar ze vandaan komen, iets met copyright. Maar ik verbouwde zoveel aan dit recept dat ik me afvraag in hoeverre geldt dit? 
Het recept komt uit het kooktijdschrift Delicious. En zo maak je het:

• Je hebt nodig: 
• 250 gram grote pasta (die was in onze supermarkt natuurlijk niet te krijgen dus pakte ik een zak met penne uit de voorraadkast)
• roosjes van 1 stronk broccoli
• 2 fijngesneden rode uien 
• 2 tenen geperste knoflook (bij gebrek aan een pers vijzelde ik 4 tenen knoflook)
• 1 el tomatenpuree (ik gebruikte het hele blikje)
• 200 ml rode wijn (waarschijnlijk gebruikte ik iets meer)
• 2 blikken tomaten of tomatenblokjes in blik
• 1 bosje fijngesneden basilicum (ik scheurde de basilicum) 
• 240 gram gepeperde makreel filet
• 100 ml crème fraîche
• 50 gram geraspte belegen cheddar (heeft onze ah niet, dus werd het gewone geraspte kaas)

Zo maak je het:
Kook de pasta gaar en gooi daar op het laatst de broccoliroosjes. Giet af en laat uitlekken. Verhit scheutje olie in een pan, voeg hier de rode ui en de knoflook aan toe. Bak even, voeg de tomatenpuree toe. Roer. Voeg dan de rode wijn toe en laat even inkoken. Voeg dan de tomatenblokjes toe en de helft van de basilicum. Laat 10 minuten zachtjes koken, voeg zout en peper toe. Ontvel de makreel en scheur in stukken en voeg aan de tomatenprut toe. Roer de broccoliroosjes erdoorheen en de rest van de basilicum. Schep de crème fraîche door de saus. Doe alles in een ovenschaal, bestrooi met geraspte kaas en verwarm in ongeveer 20 minuten in een voorverwarmde oven van ongeveer 200°C.

‘Het eerste nieuwe gerecht’, zei ik triomfantelijk toen ik de ovenschaal in het midden van de tafel neerzette. ‘Ik hou niet van eenpansmaaltijden’, zei zoonlief. Ondertussen schepte ik ruim op.
‘Wat is dit?’
‘Proef maar.’ 
‘Zit er vis in?’
‘Waar is het vlees’, vroeg de ander. Ik stak een hap in mijn mond. ‘O heerlijk’, zei ik overdreven. De pubers prikten lusteloos met een vork in de stukjes penne op hun bord. 
‘Er is veel te veel vocht, dat moet je eruit scheppen.’ Als antwoord schepte ik nog een keer op.  Misschien wilde ik wel te graag dat er eens iets anders op tafel kwam te staan waardoor ik het gerecht niet helemaal goed kon beoordelen. Misschien is het als maker van iets nieuws lastig kritiek te accepteren. Ik zei dat ik het heerlijk vond.  
Er was zo weinig van gegeten dat Henri en ik er een dag later nog een keer van konden eten. Het was toen veel lekkerder, ik raad je aan dit gerecht een dag van tevoren te maken. ‘Hooguit twee keer per jaar’, was zijn oordeel. Ik kon niet anders dan me daar bij aansluiten. 


Tijd: ***
Gezond: *
​Smaak: *