 Soms kan een toevallige ontmoeting zaken in je leven veranderen. In dit geval mijn idee van een lekkere appeltaart. Ik stond eens op een beurs een hotel te promoten en raakte in gesprek met een man en vrouw van middelbare leeftijd. Hoe we er zo kwamen weet ik niet meer, maar plots ging ons gesprek over appeltaarten. ‘Mijn vrouw bakt de lekkerste appeltaarten ter wereld’, verkondigde de man trots. De vrouw in kwestie knikte enthousiast. ‘Maar dat komt allemaal door het geheime ingrediënt’. Als iemand het heeft over geheimen dan wordt mijn nieuwsgierigheid direct geprikkeld. Maar hoe ik ook vroeg, het geheime ingrediënt bleef geheim.
Totdat, maanden later, het stel op een dag in het hotel langskwam met, onder een theedoek verstopt, eigengemaakte appeltaart mét het geheime ingrediënt. Schoteltjes werden tevoorschijn gehaald, koffie gezet, ik haalde de kok tevoorschijn en daar startte de appeltaart proeverij. Als we het ingrediënt raadden, dan mochten we het recept gebruiken. Afwachtend volgde het stel elke hap die in onze monden verdween, het kauwen, de stilte die daarop volgde. Zouden we het raden? Na een paar happen, proefden we een vleugje amandelspijs. We hadden het geheime ingrediënt onthult. De toevoeging van een klein beetje amandelspijs aan het gangbare recept voor appeltaart smaakte zo lekker dat we in het hotel jarenlang verse appeltaarten hebben gemaakt volgens dit recept. Het was weer een paar jaar later dat de man langs kwam. Hij was aan het rijden door de provincie en dacht -ik ga eens bij dat hotel langs-. Hij was alleen. Ik ging bij hem zitten, we haalden de oude herinnering over de appeltaart op, spraken over zijn vrouw. En eindelijk kon ik hem laten zien waar onze ontmoeting toe had geleid en hem een stukje ‘lekkerste-appeltaart-ter-wereld’ voorzette. Trots en opgemonterd trok hij even later weer de wijde wereld in. Ik bak nog steeds de-lekkerste-appeltaart-ter-wereld met het geheime ingrediënt. Het is najaar, de bomen laten hun appels los en je ziet ze in stalletjes langs de weg. Elk jaar denk ik weer aan de vrouw die binnen kwam wandelen met haar lekkerste-appeltaart-ter-wereld, aan de spontane actie, de gulheid en de lol. Ze moest eens weten hoe vaak ze nog in mijn gedachten was, alleen maar door een gesprekje met iemand die je niet kent, een appeltaart laten proeven en een recept weg te geven. Recept voor de lekkerste appeltaart ter wereld Wat heb je nodig? Dit is voor een vorm van ongeveer 14 centimeter. Heb je een grotere vorm, maak dan een dubbel recept. Dan zit je in ieder geval niet te knoeien met te weinig deeg. Voor de bodem 250 gram bloem 150 gram zachte boter 2 theelepels bakpoeder 125 gram suiker 50 gram Amandelspijs Voor de vulling: Voldoende appels om een lekker dikke vulling te maken Rozijnen (zo veel als je lekker vindt) 1 eetlepel kaneel Suiker (naar smaak. Ik probeer steeds minder suiker te gebruiken.) Zo maak je het: Maak het deeg door alles door elkaar te kneden. Zet even weg in de koelkast. Verwarm de oven voor op 160C. Schil de appels, ontdoe ze van het klokhuis en snijd ze in stukjes. Vermeng de appels met rozijnen, suiker en kaneel. Vet de bakvorm in. Rol het deeg uit en bekleed hiermee de bakvorm, ook de randen. Verkruimel de amandelspijs over het deeg. Doe de appelvulling in de taartvorm. Bak de taart in 1 uur en 15 minuten goudbruin. Laat afkoelen en haal uit de taartvorm. Heerlijk met slagroom. Maar probeer ook eens deze zoute karamelsaus. Voor de karamelsaus 100 gram suiker Zout 2 dl. slagroom Zo maak je het: Doe de suiker in een klein pannetje en voeg een eetlepel water toe. Breng aan de kook. De kunst is nu om niet te roeren en de suiker tot goudbruin te smelten. Voeg dan de slagroom toe en blijf roeren totdat je een egale saus hebt. Voeg zout naar smaak toe. Deze toffeesaus is ook heerlijk bij gegrild vlees.
1 Comment
 Als er een gerecht is wat me doet denken aan vakantie, zomer en leuke strandtentjes aan zee, dan zijn het wel calamares. In Andalusië kom je op tapas- en menukaarten calamares tegen, chipirones of puntillitas. Naar mijn idee verschilt er onderling niet zo veel, is de basis inktvis of pijlinktvisjes, varieert de grootte iets en het gedeelte van de inktvis dat gebruikt wordt. De smaak is naar mijn idee nagenoeg hetzelfde.
En zo toog ik op een heerlijke nazomerdag naar de markt en kocht er een kilo pijlinktvis. Wat heb je nodig: 1 kilo pijlinktivs Melk Half bloem half maismeel/semola Zonnebloemolie om in te frituren Citroensap Zout Zo maak je het: Maak de pijlinktvissen schoon door het binnenste eruit te halen. Voel ook even in de punt van de inktvis, hier kun je wat vet tegenkomen, haal dat er ook uit. Bewaar de tentakels en snijd deze in tapas-formaat hapjes. Snijd de inktvis in ringen. Spoel alles af met water, doe in een bakje en vul met melk. Laat het een paar uur in de koelkast staan. Meng in een bakje gelijke hoeveelheden bloem met maismeel. Dep de inktvis nu goed droog. Verwarm een pan met zonnebloemolie. Je kunt testen of de olie heet genoeg is door er een stukje brood in te gooien, deze moet in 10 seconden knapperig en goudbruin zijn. Haal de inktvisstukjes door de bloem en frituur deze aan beide kanten in de pan. Schep eruit en laat uitlekken op keukenpapier. Bestrooi met zout en besprenkel met een beetje citroensap. Serveer direct.  Cheesecake
Onlangs was ik op rondreis in Zuid-Spanje en het viel me op dat tussen de traditionele Spaanse desserts als flan, crema catalana en arroz con leche ook herhaaldelijk een cheesecake op het menu stond. Zo kwam het dat ik me afvroeg hoe die cheesecake nou eigenlijk helemaal in Spanje terecht kwam. Want komt een cheesecake niet van origine uit New York? Dat had ik helemaal mis. De cheesecake, laten we hem maar zo noemen, want bij een kaastaart denk ik aan gebakken hartige taarten en bij een kwarktaart aan de koude variant. De cheesecake heeft een hele andere reis achter de rug en is ouder dan onze jaartelling. De eerste varianten werden op het Griekse eiland Somos gemaakt. Het schijn dat Olympische atleten al in 776 voor onze jaartelling zich al tegoed deden aan dit heerlijke taartje om hun sportprestaties te verbeteren. Daarna namen de Romeinen niet alleen het land en de macht over, ze namen ook het Griekse cheesecake recept onder hun hoede dat tot dusver had bestaan uit kaas, honing en bloem. De Romeinen voegden er eieren aan toe en zo waaierde het recept uit over Europa en in elk land vond wel een aanpassing plaats.Het was in de 18e eeuw dat de cheesecake samen met de immigranten de oversteek maakte naar De Verenigde Staten. In Amerika was creamcheese een bestaand ingrediënt en deze werd toegevoegd aan het recept. In 1900 was het gerecht te vinden in verschillende restaurants. Maar het was Arnold Reuben, een in Duitsland geboren Amerikaan die uitgenodigd werd voor een diner waar de gastvrouw cheesecake serveerde. Hij was zo verrukt over het dessert dat hij ging experimenteren en uiteindelijk de New York style cheesecake introduceerde die een cake-achtige bodem heeft en met fruit geserveerd wordt. Ik heb een gewone cheesecake gemaakt. De cheesecake is niet een gewone cake, in de zin van cake, maar meer een taart met custardvulling waardoor je met lagere baktemperaturen werkt. Ook moet je de taart niet te veel luchtig kloppen omdat je dan kans hebt dat deze na het bakken inzakt. Wat heb je nodig voor een heerlijke smeuïge cheesecake: Een springvorm van ongeveer 20 centimeter 10 minuten voor het maken van de taart En een nachtje geduld Voor de bodem: 175 koekjes, ik gebruikte bastognekoeken 90 gram gesmolten boter Voor de vulling: 600 gram zachte kaas (monchou, ricotta, philadelphia) 140 gram suiker 1 eetlepel bloem 1 theelepel vanillesuiker Beetje zout Rasp van 1 citroen, 1 eetlepel citroensap 2 grote eieren en 1 eigeel 150 gram zure room Zo maak je het: Verwarm een heteluchtoven voor op 160C. Doe bakpapier in de vom. Smelt de boter. Maal de koekjes in een keukenmachine fijn of doe ze in een theedoek en druk ze fijn met een deegroller. Meng de boter door de koekjes en druk het mengsel op de bodem van de vorm. Bak de vorm 10 minuten in de oven. Draai voor de vulling de kaas in een keukenmachine twee minuten zacht. Gebruik hiervoor de laagste stand. Voeg de suiker toe. De bloem, beetje zout, citroenrasp, citroensap en vanillesuiker. Meng nog steeds op de laagste stand een voor een de eieren erdoor en vervolgens de zure room. Klop om te mengen. Als alles goed gemengd is kun je stoppen. Stort het mengsel in de vorm. Bak 10 minuten op 160C. Zet de oven daarna op 90C en bak nog 45 minuten. Laat de taart 2 uur afkoelen in de oven met de deur open. |
AuteurEten, schrijven en onderweg zijn. Synoniemen voor ontdekken, verbinden en creativiteit. Archieven
April 2020
Categorieën |
RSS Feed